Konfesja świadoma

Spowiadam się strzelistym. wieżom
katedr złożonym jak do modlitwy.
ustom okien zaczerpujących
powietrza. i światła

barwnym plamom. witraży i zimnym
posadzkom przylgniętym. do kolan
zachłanniejącemu milczeniu. oczu
Madonny z Dzieciątkiem i Bogu.

Bogu. przede wszystkim
nie Tobie. po ludzku
tuż przy uchu. pocałunkami warg
o stułę wystukując. przebaczenie
skapujące ze sklepienia. duszy

— a dusza przecież gdzieś. pomiędzy
mną a dłonią grzesznika bijącego się.
w piersi